Oproep tot orgaandonatie

Open brief Ronny Crommelinck aan ieder die het wil horen , maar vooral wil doen.

Donatie : een verhaal van winnaars en verliezers , keihard maar toch meer dan de moeite

Ik , in het kamp van de winnaars

In mei 2014 werd mijn leven door elkaar geschud. Na enkel dagen van flauwte en moeilijkheden werd ik opgenomen in het Maria Middelares. Na enkele dagen bleek de ernst van mijn situatie. Ik had een hart dat nog met moeite werkte. Op termijn zou enkel en alleen een nieuw hart mij kunnen redden. Ik vertel het jullie eerlijk en vrijuit omdat de mensen die me kennen niks anders van mij gewoon zijn.

Een jaar lang kreeg ik een ruilhart als metgezel. Een machientje die de functie van mijn hart overnam en meer bepaald mijn linkerhelft van het hart. Overal waar ik me naartoe begaf , ging mijn trouwe vriend mee. In de beginfase kluisterde hij me zelfs aan het stopcontact vast , later kon ik ermee buitenkomen. We waren alle 2 klaar voor de maatschappij. Wat eerst een metgezel was , werd naderhand een blok aan mijn been. Hij woog letterlijk en figuurlijk zwaar op mij en af en toe op mijn gemoed. Gelukkig waren er steeds mijn vrouw , kinderen , familie en trouwe vrienden. Redenen genoeg  om voor door te gaan.

Na 18 maanden van wachten , hopen , vrezen kwam op 01/06/2016 het verlossende telefoontje. Binnen het half uur moest ik mij begeven naar het UZ ziekenhuis te Gent. Daar gingen ze me klaarmaken voor de operatie , want ze hadden een donorhart gevonden. Ze gingen me alles wel uitleggen ter plekke , maar het moest snel gaan. Al rijdend naar het ziekenhuis ging er van alles doorheen mijn hoofd , maar toch was ik helder genoeg om zelf , samen met mijn vrouw Annie , naar ginder te rijden. Ik had gemoedsrust. De gedachte dat ergens in Europa iemand gestorven is om mij een tweede leven te geven hield me op dat moment nog niet zo bezig. Ik moest dit kost wat kost overleven , want op 02 februari 2016 werd mijn oogappel Ella geboren , mijn reden om er nog harder voor te vechten . Ik had een duidelijk doel. Ettelijke uren later was de operatie uitgevoerd en was het afwachten. De volgende weken zweefde ik meerdere malen tussen leven en dood naar het schijnt , want deze periode is en blijft voor mij een groot gat. In augustus mocht ik het ziekenhuis verlaten en wachtte mij een verrassingsfeest. De emoties knalden van hier tot daar , maar hoe blij was ik om iedereen nog eens terug te zien. De dagen , weken en maanden daarop deden me opnieuw met volle teugen genieten van het leven. Alle zaken die ik voorheen niet meer kon , zoals wandelen , fietsen , gaan “smeren” ( Merelbeeks voor op straat te lopen en te gaan eten en drinken , te brassen ) .

IK kreeg de kans om mijn oogappel wekelijks thuis te mogen opvangen en er zorg voor te dragen. Genieten van het kleine wonder dat ik anders nooit had gezien of leren kennen. Tijdens het doopfeest van Ella werd mijn dochter , de mama van Ella ten huwelijk gevraagd . De trouw zou doorgaan op 01/06/2018 , een eerbetoon van hen aan mij. Het leven was toen nog zo mooi en beloftevol. 2017 was een prachtig jaar en 2018 zou nog beter zijn dacht ik toen ….

Ik ,  in het kamp van de verliezers

Op zondag 17 september werd mijn vrouw opgebeld door mijn toekomstige schoonzoon. We moesten onmiddellijk terug naar het UZ , want Ella was niet goed . Ze werd opgenomen in spoed en het zag er niet goed uit. Opnieuw diezelfde rit naar het ziekenhuis , maar nu veel minder vredig en sereen , maar wel vol twijfels en schrik.

Bij aankomst bleek al snel dat mijn schoonzoon niet had overdreven. De kansen waren geslonken voor Ella en de situatie zag er uitzichtloos uit. Mijn oogappel ging sterven. Waarom moest ons dit nu overkomen , het leven had er voor ons gezin en familie zo goed uitgezien het afgelopen jaar.

Diezelfde nacht beslisten mijn dochter en schoonzoon om Ella op te geven voor orgaandonatie.
Haar hart , twee nieren en lever werden geschonken aan 3 Duitse kinderen van 1 , 3 en 15.
Donatie had in onze familie opeens een andere gedaante gekregen , één die minder vrolijk was en één die zelfs geen vreugde bracht , maar wel boosheid en een groot gevoel van onrechtvaardigheid. Mijn kleindochter was er niet meer en die drie kinderen hebben allemaal het ziekenhuis al verlaten en hebben dankzij Ella een nieuw leven gekregen.
Op dat moment begon ik ook na te denken over de omstandigheden waarin de “gever” , in mijn geval zijn familie ,  zich moeten hebben bevonden.
Oneindig veel respect voor deze mensen. Ik zeg u : “Dank u !”
Op dit moment overleven we de dagen . Mijn familie lijdt en ziet af en mist Ella enorm.
Hoe we dit overleven weten we nog niet , maar we zullen dit overleven.
Mijn schoonzoon verwerkt dit verlies anders dan mijn dochter en besliste om het zinloze verlies om te proberen buigen naar iets positiefs. Een eigenschap die ik zelf vroeger minder bezat , maar vandaag de dag des te meer. Hij besliste om de dodentocht te wandelen op 10 augustus 2018 en zich massaal te laten sponseren voor deze tocht met de bedoeling het Berrefonds te sponseren.
Een organisatie die ouders van gestorven kinderen tot en met 12 jaar een koesterkoffer schenkt.
Een koffer met als bedoeling mooie herinneringen vast te leggen voor altijd.
Hieronder de link naar zijn blog , wie dit leest en raakt vraag ik om ook de blog massaal te lezen , te delen en mee te helpen zijn doel te behalen.

https://prinsesjeella.blogspot.be/

Ik in mijn tweede leven , maar gebroken als opa ter conclusie

Zoals je ziet heb ik de twee kampen mee beleefd. De conclusie blijft nog steeds dezelfde.
Het is zeker en vast de moeite waard.
Het is slechts een kleine moeite , maar doe ze en beloof het niet telkens om wel eens te doen.
Geef je op als orgaandonor. Stap naar je gemeentehuis en onderteken het formulier.
Mijn dochter en schoonzoon hebben dit ook gedaan toen ik thuiskwam van het ziekenhuis in augustus 2016. Het duurde slechts 5 minuten. Mensen hebben steeds de indruk dat ze een hele waslijst aan formulieren moeten invullen en dat ze hiervoor echt de tijd niet hebben , maar niets is minder waar. Doe het voor de mensen die in het kamp van de winnaars zullen zitten , maar ook uit respect en empathie voor de mensen die in het kamp van de verliezers zitten.
Ze hebben er alle 2 iets aan , ik kan er van meespreken. Ik heb de beide kanten meegemaakt.