Een blik in onze ziel

Deze tekst schreef ik als bezinning voor een directievergadering omdat ik aanvoelde dat niemand wist wat te zeggen , wat te doen en hoe zich te gedragen t.o.v. mij. 
Ik liet me leiden door een bestaand artikel dat ik in de krant las en vertaalde het naar mijn situatie. 

Lotgenoten spreken dezelfde taal , Manu Keirse is briljant , maar geen lotgenoot
Naar aanleiding van een artikel uit de krant en de vele blikken vol vragen besloot ik om jullie even een kijk te gunnen in mijn binnenste. Dan weten jullie wat er zich daar afspeelt. Ik hoop dat deze woorden misschien één van jullie inspireert om in zijn nabije kring er echt voor iemand te zijn wanneer hij jou nodig heeft.

“Hoe ga je hiermee om indien het noodlot in jouw directe omgeving toeslaat? 

De eerste reactie is er meestal één van ongeloof, verbijstering en verdriet maar vervolgens worden we weer praktisch:
“Wanneer ga ik terug hervatten , is mijn doktersbriefje al binnen?
“Wanneer moet ik nu mijn POP gesprekken aanvatten ? “
“Zal ik ooit nog aanwezig zijn op de cursus EHBO van mijn werk ? “

De mens reageert zoals hij geprogrammeerd is en bekijkt alles eerst vanuit zijn eigen standpunt. Vervolgens komt, laten we het maar toegeven, vaak een gevoel van opluchting en zelfs “blijdschap” met het besef dat het noodlot, zoals een Amerikaans precisiebombardement, net naast jou is ingeslagen en niet bij jou. 
Want zo dachten Els en ik ook vaak , zo erg , gelukkig gebeurt het steeds ergens anders , want ik zou niet weten wat gedaan anders . 
De wet van Murphy bepaalt dat wij op zondag 17 september een ganse middag met familie hebben zitten babbelen over mensen die we kennen en iets soortgelijks hebben meegemaakt. Wisten wij veel dat we uren later zelf gingen deel uitmaken van die triestige statistieken. 
Elk jaar sterven er 30 baby’s/peuters in het UZ. Ella is er jammer genoeg 1 van.

En zo komen de gedachten automatisch bij Els , mijzelf , Fee en Lucas.
Ons onvolledig gezin. 
Vanaf nu spreken we over een nieuwe tijdrekening , de periode voor en na Ella.

“Ocharme...Wat kunnen we doen voor hen?” Vaak gehoord al fluisterend en in de wandelgangen.
Je blijft achter en alle materiële zaken zijn nog intact. Ons huis ziet er vanbinnen nog steeds uit zoals op zondag 17 september , maar toch voel je je bestolen en straatarm.”

Sms’n stroomden binnen , bezoekjes , telefoons , kaartjes , eten , drinken , … 
Zelfs de bouwvakkers naast de deur legden op maandag hun werk stil gedurende een uur.
Onmiddellijk kregen wij een gevoel van: “We staan niet alleen met ons lijden...”

De dagen nadien kwamen vrienden en familie ons eten brengen. Hoe primitief en absurd lijkt dit in een wereld van Hello Fresh en kant en klare maaltijden!
Nu kan ik alleen maar zeggen: “Doe het mensen, doe het!”, want ons lukt het nog niet om eten klaar te maken.

“Komen we op het tweede punt: bezoeken of niet bezoeken...
Ik kan ook kort zijn: bezoeken , als je dicht bij ons staat en je voordien ook regelmatig binnen sprong , waarom zou je het dan nu laten.
Wij hebben zelf al een sluitend ritueel , wanneer de bel gaat gaan we via de berging door het sleutelgat kijken wie voor de deur staat. En daar beslissen we op het moment zelf : ja of neen!
Het kan vervelend zijn om dit nu te weten en te ervaren binnenkort , maar troost jullie met de gedachte : “Wij hebben mogen kiezen van jullie en het lukt niet vandaag , maar blijf proberen.” Verwittig niet op voorhand dat je komt , want de kans is groot dat we zeggen : “Volgende keer misschien , vandaag een lastige dag.”
Na elk kort bezoekje , dat meestal enkele uren uitloopt als we éénmaal beginnen vertellen zijn over haar, geeft ons opnieuw wat zuurstof en energie. 
Kom dus niet als je maar 5 minuten tijd hebt .

“Mijn derde goede raad gaat over de tijd. Hij is ons eeuwige vijand maar bij een rouwproces is hij een (te trage) vriend. Als je je eigen dode kind in je armen hebt gedragen, als je haar beschermd hebt tegen al die bacteriën van al die mensen die haar opeens wilden zoenen in het mortuarium en haar vervolgens hebt gecremeerd en haar urne bij jou thuis wordt gebracht en op de kast wordt geplaatst  dan denkt je logisch verstand: “Het ergste is achter ons.. ” 
Papaatje toch , zou Ella al lachend gezegd hebben. 

We zijn nu 1 maand later en het gevoel van gemis en leegte wordt nog elke dag groter.”

“Wat ons menselijk leven mooi maakt, namelijk een bewustzijn met emoties, vreugde en verdriet, wordt nu een gruwelijke en sluipende vijand. 
Wij zijn geen meester van onze gedachten. Verdriet, schuldbesef, woede komen en gaan zoals de golven aan zee... Zelfs met al je ratio op scherp, kun je niet ongehinderd naar een muurtje kijken zonder te hopen dat zij plots van achter het muurtje springt. 
Elke dag rijd ik al jankend naar huis omdat ik weet dat daar nu ook weer geen Ella zal staan wachten aan de deur , geen kind dat zo blij was om me elke dag weer naar huis te zien komen als zij. Het heeft waarschijnlijk ook veel met de leeftijd te maken , maar op dit moment wens ik het zo te zien. Het rationele komt wel later.

“Hou dus uw inspanningen vol, maanden aan een stuk. Eventueel niet met dezelfde intensiteit, spreek af met vrienden voor een buurtrol. Ga er even niet vrolijk van uit dat het na een maand voorbij is. Vraag niet steeds : “ ca va ? “
Els beantwoordt de laatste dagen meer en meer deze vraag cynisch en zegt dan : “Slecht , want Ella is nog steeds dood “ , net zoals die mama uit het artikel.
Een brutaal en intriest antwoord. Vroeger was ze geen van beiden.” Maar vandaag en vroeger komt nooit meer terug en vandaag zal altijd net iets minder vrolijk gekleurd zijn dan voorheen , we kregen “levenslang” , met geen enkel uitzicht op vervroegd vrijkomen.

“Vervolgens is er het internet/sociale media. In een tijdperk waar relaties gestart en gestopt worden via Messenger,is de verleiding groot om ook ons medeleven af te handelen via Facebook of via de website van de begrafenisondernemer... Het is net die persoonlijke stijl die we nu zo hard nodig hebben, die menselijkheid die niet uit te drukken is in sms of een aantal zinnen. 
Vaak is hetgeen wat je niet zegt en de mate van luisterbereidheid veel belangrijker. Goedbedoelde adviezen vallen op dit moment in dovemansoren ondanks dat we af en toe wel zinnige zaken horen.

Een kind verliezen zou de meest fantastische ervaring kunnen zijn die je als familie kunt meemaken. Het zou echter na een maand moeten stoppen. “Dag mama, dag papa, waar zaten jullie?” Hoe gulzig maar ook hoe doordacht en wijs zou je nadien door het leven gaan! 
Helaas, pindakaas... We zijn een maand verder en zo werkt het dus blijkbaar niet.”

“Elke ouder heeft zich al eens ingebeeld dat zijn kind dood is. Heel weinig mensen kan zich echter inbeelden wat het is om een kind eeuwig en altijd te missen. 
Eerlijk gezegd ik ook nog niet...”
Het mag toch geen reden zijn om ons te mijden als de pest!

Deze tekst dient niet om mensen te beoordelen , maar om duidelijkheid te scheppen. 
Dit hebben wij nu nodig , zo kan je ons troosten , als je dit wil.

 “Het is gevaarlijk om niet in clichés te vervallen. Dit is geen naïef pleidooi voor wereldvrede, geen pleidooi om de rest van het leven te bekijken vanuit een hangmat in de tuin. 
Geen pleidooi om Zill nog wat verder vooruit te duwen en de prioriteiten van vorig schooljaar eventjes te parkeren .
Het is wel een oproep tot liefde/samenhorigheid. 
Enkel de liefde, en niet de woede of bitterheid of cynisme, zal ons als gezin er terug bovenop helpen.
Hoe hard de maatschappij soms kan zijn en ons telkens bij elke stap voorwaarts terug katapulteert naar ons immens verdriet dat sinds 18 september ons leven beheerst. 
De controlearts heeft hier zijn deel van de schuld in. Een stokoude man die totaal niet meer met de voeten in de wereld staat en die ons geschoffeerd , beledigd en gekwetst heeft. Hij staat symbool voor de keiharde wereld waarin we ons af en toe bevinden. misschien moeten we hier wel eens over nadenken , waar ligt onze focus en hoe dragen we zorg voor elkaar. Uiteindelijk lopen we hier allemaal maar 1 keer rond op deze wereld.